همه چیز در مورد بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است و اولین نشانه آن مشکلات حرکتی است. حرکات نرم و هماهنگ ماهیچه های بدن توسط دوپامین، ماده ای در مغز، ممکن می شود. دوپامین در بخشی از مغز به نام "توده سیاه" تولید می شود.

در پارکینسون، سلول های توده سیاه شروع به مردن می کنند. هنگامی که این اتفاق می افتد سطح دوپامین کاهش می یابد. وقتی سطح دوپامین 60 تا 80 درصد کاهش پیدا کرد، علائم پارکینسون ظاهر می شود.

علائم بیماری پارکینسون

برخی از علائم اولیه پارکینسون می تواند چندین سال قبل از ایجاد مشکلات حرکتی شروع شود. این علائم اولیه عبارتند از:

• کاهش توانایی بویایی (آنوسمی)
• یبوست
• کوچک و فشرده شدن دست خط
• تغییر صدا
• حالت خمیده

چهار مشکل اصلی حرکتی که مشاهده می شود عبارتند از:

• لرزش (لرزشی که در حالت استراحت رخ می دهد)
• آهسته شدن حرکات
• سفتی بازوها، پاها و تنه
• مشکلات تعادل و تمایل به زمین خوردن

علائم ثانویه عبارتند از:

• حالت چهره بی احساس
• میل به متوقف شدن هنگام راه رفتن
• حالت گفتار خفه و کم حجم
• کاهش پلک زدن و بلعیدن
• میل به عقب خم شدن
• کاهش تاب خوردن بازو هنگام راه رفتن
• راه رفتن پارکینسونی

سایر علائم مرتبط ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• پوسته های سفید یا زرد روی قسمت های چرب پوست که به درماتیت سبورئیک معروف است
• افزایش خطر ملانوم، یک نوع جدی سرطان پوست
• اختلالات خواب از جمله رویاهای واضح، صحبت کردن و حرکت در طول خواب
• افسردگی
• اضطراب
• توهمات
• روان پریشی
• مشکلات توجه و حافظه
• مشکل در روابط بصری- تجسمی

علائم اولیه بیماری پارکینسون ممکن است ناشناخته بماند. ممکن است بدن سال ها قبل از شروع مشکلات حرکتی با این علائم هشداردهنده سعی کند شما را در مورد اختلال حرکتی آگاه کند.

علت بیماری پارکینسون

علت دقیق پارکینسون ناشناخته است. ممکن است هر دو مولفه ژنتیکی و محیطی نقش داشته باشد. برخی از دانشمندان بر این باورند که ویروس ها نیز می توانند باعث ایجاد پارکینسون شوند.

سطوح پایین دوپامین و نوراپی نفرین، ماده ای که دوپامین را تنظیم می کند، با پارکینسون مرتبط است.

پروتئین های غیرطبیعی به نام اجسام لویی نیز در مغز افراد مبتلا به پارکینسون یافت شده است. دانشمندان نمی دانند که در صورت وجود، اجسام لویی چه نقشی در ایجاد پارکینسون دارند.

در حالی که هیچ علت شناخته شده ای وجود ندارد، تحقیقات گروه هایی از افراد را که احتمال بیشتری برای ابتلا به این بیماری دارند، شناسایی کرده است که عبارتند از:

• جنسیت. مردان یک و نیم برابر بیشتر از زنان در معرض ابتلا به پارکینسون هستند.
• نژاد. طبق تحقیقات منبع معتبر، شیوع پارکینسون در افراد سفیدپوست در مقایسه با افراد سیاه پوست یا آسیایی بیشتر است. موقعیت جغرافیایی ممکن است یکی از دلایل خطر بالاتر باشد.
• سن. پارکینسون معمولا بین 50 تا 60 سالگی ظاهر می شود. فقط در حدود چهار درصد موارد قبل از 40 سالگی رخ می دهد.
• سابقه خانوادگی. افرادی که اعضای نزدیک خانواده شان به بیماری پارکینسون مبتلا هستند، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری هستند.
• سموم. قرار گرفتن در معرض سموم خاص ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.
• آسیب سر. افرادی که آسیب های سر را تجربه می کنند ممکن است بیشتر به بیماری پارکینسون مبتلا شوند.

درمان بیماری پارکینسون

درمان پارکینسون به ترکیبی از موارد زیر بستگی دارد:

• تغییر سبک زندگی
• دارو
• تراپی

استراحت کافی، ورزش و رژیم غذایی متعادل مهم هستند. گفتار درمانی، کاردرمانی و فیزیوتراپی نیز می توانند به بهبود ارتباطات و مراقبت از خود کمک کنند.

تقریباً در همه موارد، دارو برای کمک به کنترل علائم مختلف سلامت جسمی و روانی مرتبط با بیماری مورد نیاز است.

داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری پارکینسون

برای درمان پارکینسون می توان از داروهای مختلفی استفاده کرد.

لوودوپا

لوودوپا رایج ترین درمان برای پارکینسون است. به دوباره پر کردن دوپامین کمک می کند.

حدود 75 درصد موارد به لوودوپا پاسخ می دهند اما همه علائم بهبود نمی یابند. لوودوپا به طور کلی همراه با کاربی دوپا تجویز می شود. کاربی دوپا تجزیه لوودوپا را به تاخیر می اندازد که به نوبه خود دسترسی لوودوپا را افزایش می دهد.

آنتاگونیست های دوپامین

آگونیست های دوپامین می توانند عملکرد دوپامین در مغز را تقلید کنند. آنها کمتر از لوودوپا موثر هستند اما زمانی که لوودوپا اثربخشی کمتری دارد، می توانند مفید باشند.

داروهای این دسته شامل بروموکریپتین، پرامی پکسول و روپینیرول است.

آنتی کولینرژیک ها

آنتی کولینرژیک ها برای مسدود کردن سیستم عصبی پاراسمپاتیک استفاده می شوند. آنها می توانند به استحکام بدن کمک کنند. بنزتروپین و تری هگزیفنیدیل آنتی کولینرژیک هایی هستند که برای درمان پارکینسون استفاده می شوند.

آمانتادین (Symmetrel)

آمانتادین را می توان همراه با کاربی دوپا-لوودوپا استفاده کرد. این یک داروی مسدود کننده گلوتامات (NMDA) است. تسکین کوتاه مدت برای حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) که می تواند از عوارض جانبی لوودوپا باشد، ارائه می دهد.

مهار کننده های COMT

مهارکننده های COMT اثر لوودوپا را طولانی تر می کند. انتاکاپون (Comtan) و تولکاپون (Tasmar) نمونه هایی از مهارکننده های COMT هستند.

تولکاپون می تواند باعث آسیب کبدی شود. معمولاً برای افرادی که به درمان های دیگر پاسخ نمی دهند استفاده می شود. اکتاکاپون باعث آسیب کبدی نمی شود.

مهارکننده های MAO-B

مهارکننده های MAO-B آنزیم مونوآمین اکسیداز B را مهار می کنند. این آنزیم دوپامین را در مغز تجزیه می کند. سلژیلین (Eldepryl) و رازاگیلین (Azilect) نمونه هایی از مهارکننده های MAO-B هستند.

قبل از مصرف هر گونه داروی دیگر با مهارکننده های MAO-B با پزشک خود صحبت کنید. آنها می توانند با بسیاری از داروها تداخل داشته باشند، از جمله:

• داروهای ضد افسردگی
• سیپروفلوکساسین
• مخمر سنت جان
• برخی از مخدر ها

با گذشت زمان، اثربخشی داروهای پارکینسون می تواند کاهش یابد. در اواخر مرحله پارکینسون، عوارض جانبی برخی از داروها ممکن است بیشتر از فواید آن باشد. با این حال، آنها هنوز هم ممکن است برای کنترل کافی علائم مناسب باشند.

جراحی پارکینسون

مداخلات جراحی مختص افرادی است که به دارو، تراپی و تغییرات سبک زندگی پاسخ نمی دهند.

دو نوع جراحی اولیه برای درمان پارکینسون استفاده می شود:

تحریک عمیق مغز

در طول تحریک عمیق مغز (DBS)، جراحان الکترودهایی را در قسمت‌های خاصی از مغز کاشت می‌کنند. یک ژنراتور متصل به الکترودها، پالس هایی را برای کمک به کاهش علائم ارسال می کند.

درمان با پمپ

در ژانویه 2015، سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) یک درمان با پمپ به نام Duopa را تایید کرد. این پمپ ترکیبی از لوودوپا و کاربی دوپا را ارائه می دهد. برای استفاده از پمپ، پزشک باید یک عمل جراحی برای قرار دادن پمپ در نزدیکی روده کوچک انجام دهد.

تشخیص بیماری پارکینسون

آزمایش خاصی برای تشخیص پارکینسون وجود ندارد. تشخیص بر اساس تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و عصبی و همچنین بررسی علائم و نشانه ها انجام می شود.

آزمایشات تصویربرداری، مانند اسکن CAT یا MRI، ممکن است برای رد سایر بیماری ها استفاده شود. همچنین ممکن است از اسکن انتقال دهنده دوپامین (DAT) استفاده شود. اگرچه این آزمایش‌ها پارکینسون را تایید نمی‌کنند اما می‌توانند به رد سایر بیماری‌ها و کمک به تشخیص پزشک کمک کنند.

مراحل بیماری پارکینسون

پارکینسون یک بیماری پیشرونده است، به این معنی که علائم این بیماری معمولاً با گذشت زمان بدتر می‌شود.

بسیاری از پزشکان از مقیاس هان و یار برای طبقه بندی مراحل آن استفاده می کنند. این مقیاس علائم را به پنج مرحله تقسیم می‌کند و به متخصصان کمک می‌کند تا بفهمند علائم و نشانه‌های بیماری چقدر پیشرفته هستند.

مرحله ی 1

مرحله 1 پارکینسون خفیف ترین شکل آن است. خیلی خفیف است، در واقع ممکن است علائم قابل توجهی را تجربه نکنید. آنها ممکن است هنوز در زندگی روزمره و وظایف شما تداخل نداشته باشند. اگر علائمی دارید، ممکن است در یک طرف بدن شما باشند.

مرحله 2

پیشرفت از مرحله 1 به مرحله 2 می تواند ماه ها یا حتی سال ها طول بکشد. تجربه هر فرد متفاوت خواهد بود.

در این مرحله متوسط، ممکن است علائمی مانند موارد زیر را تجربه کنید:

• سفتی عضلات
• رعشه
• تغییرات در حالات چهره
• لرزیدن

سفتی عضلات می تواند کارهای روزانه را پیچیده کند و مدت زمان انجام آنها را طولانی تر کند. با این حال، در این مرحله، بعید است که مشکلات تعادل را تجربه کنید.

علائم ممکن است در هر دو طرف بدن ظاهر شود. تغییرات در وضعیت بدن، راه رفتن و حالات صورت ممکن است بیشتر قابل توجه باشد.

مرحله 3

در این مرحله، علائم به نقطه عطف می رسد. در حالی که بعید است علائم جدیدی را تجربه کنید اما ممکن است بیشتر قابل توجه باشند. آنها همچنین ممکن است در تمام کارهای روزانه شما اختلال ایجاد کنند.

حرکات به طور قابل توجهی کندتر هستند که باعث کند شدن فعالیت ها می شود. مسائل مربوط به تعادل نیز مهم‌تر می‌شوند، بنابراین زمین خوردن شایع‌تر است. اما افراد مبتلا به پارکینسون مرحله 3 معمولاً می توانند استقلال خود را حفظ کرده و بدون کمک زیاد فعالیت های خود را انجام دهند.

مرحله 4

پیشرفت از مرحله 3 به مرحله 4 تغییرات قابل توجهی را به همراه دارد. در این مرحله، در ایستادن بدون واکر یا وسیله کمکی مشکل زیادی خواهید داشت.

واکنش ها و حرکات ماهیچه ای نیز به میزان قابل توجهی کند می شود. تنها زندگی کردن می تواند ناامن و احتمالاً خطرناک باشد.

مرحله 5

در پیشرفته ترین مرحله، علائم شدید کمک شبانه روزی را ضروری می کند. ایستادن سخت خواهد بود و شاید غیرممکن نباشد. به احتمال زیاد ویلچر مورد نیاز خواهد بود.

همچنین، در این مرحله، افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است دچار سردرگمی، هذیان و توهم شوند. این عوارض بیماری می تواند در مراحل بعدی شروع شود.

زوال عقل پارکینسون

زوال عقل پارکینسون یکی از عوارض بیماری پارکینسون است. باعث می شود افراد در استدلال، تفکر و حل مسئله با مشکل مواجه شوند. این مشکل کاملاً شایع است - 50 تا 80 درصد از افراد مبتلا به پارکینسون درجاتی از زوال عقل را تجربه می کنند.

علائم زوال عقل بیماری پارکینسون عبارتند از:

• افسردگی
• اختلالات خواب
• توهمات
• گیجی
• نوسانات خلقی
• لکنت زبان
• تغییر در اشتها
• تغییرات در سطح انرژی

بیماری پارکینسون سلول های دریافت کننده مواد شیمیایی در مغز را از بین می برد. با گذشت زمان، این می تواند منجر به تغییرات چشمگیر، علائم و عوارض شود.

برخی از افراد بیشتر در معرض ابتلا به زوال عقل پارکینسون هستند. عوامل خطر برای این بیماری عبارتند از:

• جنسیت. مردان بیشتر به آن مبتلا می شوند.
• سن. خطر با افزایش سن بیشتر می شود.
• اختلال شناختی موجود. اگر قبل از تشخیص پارکینسون مشکلات حافظه و خلق و خوی داشتید، ممکن است خطر زوال عقل بیشتر باشد.
• علائم شدید پارکینسون. در صورت داشتن اختلال حرکتی شدید، مانند سفتی عضلات و مشکل در راه رفتن، ممکن است بیشتر در معرض خطر زوال عقل پارکینسون باشید.

در حال حاضر، هیچ درمانی برای زوال عقل بیماری پارکینسون وجود ندارد. در عوض، پزشک روی درمان سایر علائم تمرکز می کند. گاهی اوقات داروهایی که برای انواع دیگر زوال عقل استفاده می شوند می توانند مفید باشند.

پارکینسون و وراثت

محققان بر این باورند که هم ژن‌ها و هم محیط در ابتلای فرد به پارکینسون نقش دارند. با این حال، میزان تأثیر آنها مشخص نیست. بیشتر موارد در افرادی رخ می دهد که سابقه خانوادگی آشکاری از این بیماری ندارند.

موارد ارثی پارکینسون نادر است. غیر معمول است که والدین پارکینسون را به کودک منتقل کنند.

طبق اعلام موسسه ملی بهداشت، تنها 15 درصد از افراد مبتلا به پارکینسون سابقه خانوادگی این بیماری را دارند.

آیا درمانی برای پارکینسون وجود دارد؟

در حال حاضر هیچ درمانی برای پارکینسون وجود ندارد، بیماری مزمنی که به مرور زمان بدتر می شود. سالانه بیش از 50000 مورد جدید در ایالات متحده گزارش می شود. اما ممکن است موارد بیشتری نیز وجود داشته باشد، زیرا پارکینسون اغلب به اشتباه تشخیص داده می شود.

گزارش شده است که عوارض پارکینسون چهاردهمین علت اصلی مرگ و میر در ایالات متحده در سال 2016 بوده است.

پیش آگهی پارکینسون

عوارض پارکینسون می تواند کیفیت زندگی و پیش آگهی را تا حد زیادی کاهش دهد. به عنوان مثال، افراد مبتلا به پارکینسون می توانند سقوط های خطرناک و همچنین لخته شدن خون در ریه ها و پاها را تجربه کنند. این عوارض می تواند کشنده باشد. درمان مناسب پیش آگهی را بهبود می بخشد و امید به زندگی را افزایش می دهد.

ممکن است نتوان روند پیشرفت پارکینسون را کاهش داد اما می‌توانید برای غلبه بر موانع و عوارض تلاش کنید تا کیفیت زندگی بهتری برای مدت طولانی داشته باشید.

امید به زندگی پارکینسون

بیماری پارکینسون کشنده نیست. با این حال، عوارض مربوط به پارکینسون می تواند طول عمر افرادی را که مبتلا به این بیماری تشخیص داده شده اند، کوتاه کند.

ابتلا به پارکینسون خطر ابتلا به عوارض بالقوه تهدید کننده زندگی را افزایش می دهد، مانند تجربه موارد زیر:

• زمین خوردن
• لخته شدن خون
• عفونت ریه
• انسداد در ریه ها

این عوارض می تواند باعث مشکلات شدید سلامتی شود. آنها حتی می توانند کشنده باشند.

مشخص نیست که پارکینسون چقدر امید به زندگی را کاهش می دهد. یک تحقیق به میزان بقای 6 ساله نزدیک به 140000 نفر که به پارکینسون مبتلا بودند پرداخت. در این بازه زمانی 6 ساله 64 درصد از افراد مبتلا به پارکینسون جان خود را از دست دادند.

علاوه بر این، این مطالعه نشان داد که 70 درصد از افراد در این تحقیق با زوال عقل بیماری پارکینسون تشخیص داده شده بودند. آنهایی که مبتلا به اختلال حافظه تشخیص داده شده بودند، نرخ بقای کمتری داشتند.

تمرینات پارکینسون

پارکینسون اغلب باعث مشکلاتی در فعالیت های روزانه می شود. اما تمرینات و حرکات کششی بسیار ساده ممکن است به شما کمک کند تا با خیال راحت تر حرکت کنید و راه بروید.

برای بهبود راه رفتن:

• با احتیاط راه بروید.
• سرعت خودتان را تنظیم کنید - سعی کنید خیلی سریع حرکت نکنید.
• بگذارید ابتدا پاشنه شما روی زمین قرار گیرد.
• حالت بدن خود را بررسی کنید و صاف بایستید. این کار به شما کمک می کند تا کمتر دچار مشکل شوید.

برای جلوگیری از زمین خوردن:

• عقب عقب راه نروید.
• هنگام راه رفتن سعی کنید وسایل اضافی حمل نکنید.
• سعی کنید از خم شدن و دست زدن به زمین خودداری کنید.
• برای چرخش یک دور بگردید. روی پاهای خود نچرخید.
• تمام خطرات زمین خوردن مانند فرش های شل و ول را در خانه حذف کنید.

هنگام لباس پوشیدن:

• به خودتان زمان زیادی برای آماده شدن بدهید. عجله نکنید.
• لباس هایی را انتخاب کنید که پوشیدن و درآوردن آنها آسان باشد.
• سعی کنید به جای دکمه از موارد لباس های چسبی استفاده کنید.
• سعی کنید از شلوار و دامن هایی با کمربندهای الاستیک استفاده کنید. اینها ممکن است راحت تر از دکمه ها و زیپ ها باشند.

یوگا از حرکت عضلانی هدفمند برای عضله سازی، افزایش تحرک و بهبود انعطاف پذیری استفاده می کند. افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است متوجه شوند یوگا حتی به کنترل لرزش در برخی از اندام های آسیب دیده کمک می کند.

رژیم غذایی پارکینسون

برای افراد مبتلا به پارکینسون، رژیم غذایی می تواند نقش مهمی در زندگی روزمره داشته باشد. اگرچه رژیم غذایی سالم باعث درمان یا جلوگیری از پیشرفت نمی شود اما ممکن است تاثیر قابل توجهی داشته باشد.

پارکینسون نتیجه کاهش سطح دوپامین در مغز است. ممکن است بتوانید سطح هورمون را به طور طبیعی با غذا افزایش دهید.

به همین ترتیب یک رژیم غذایی متعادل و غنی از مواد مغذی که بر مواد مغذی خاص تمرکز دارد ممکن است بتواند به کاهش برخی علائم و جلوگیری از پیشرفت بیماری کمک کند. این غذاها عبارتند از:

آنتی اکسیدان ها

غذاهای سرشار از این مواد ممکن است به جلوگیری از استرس اکسیداتیو و آسیب به مغز کمک کنند. غذاهای غنی از آنتی اکسیدان عبارتند از آجیل، انواع توت ها و سبزیجات.

باقلا

باقلا حاوی لوودوپا، همان ماده ای است که در برخی از داروهای پارکینسون استفاده می شود.

امگا 3

این چربی‌های مفید برای قلب و مغز موجود در سالمون، صدف، بذر کتان و برخی از لوبیاها ممکن است به محافظت از مغز در برابر آسیب کمک کنند.

علاوه بر خوردن بیشتر این غذاهای مفید، ممکن است بخواهید از مصرف لبنیات و چربی های اشباع شده خودداری کنید. این گروه های غذایی ممکن است خطر پارکینسون را افزایش دهند یا پیشرفت آن را تسریع کنند.

پارکینسون و دوپامین

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی است. این بیماری نورون های تولید کننده دوپامین (دوپامینرژیک) در مغز را تحت تاثیر قرار می دهد. دوپامین یک ماده شیمیایی مغز و انتقال دهنده عصبی است. این ماده به ارسال سیگنال های الکتریکی در اطراف مغز و از طریق بدن کمک می کند.

این بیماری از ساختن دوپامین توسط این سلول‌ها جلوگیری می‌کند و ممکن است میزان استفاده مغز از دوپامین را مختل کند. با گذشت زمان، سلول ها به طور کامل می میرند. کاهش دوپامین اغلب تدریجی است. به همین دلیل است که علائم پیشرفت می کنند یا به آرامی تشدید می شوند.

بسیاری از داروهای پارکینسون داروهای دوپامینرژیک هستند. هدف آنها افزایش سطح دوپامین یا موثرتر کردن آن بر روی مغز است.

پارکینسون و ام اس

در نگاه اول، بیماری پارکینسون و مولتیپل اسکلروزیس (MS) ممکن است بسیار شبیه به هم به نظر برسند. هر دوی آنها بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارند و می توانند علائم مشابه زیادی ایجاد کنند. شامل:

• لرزش
• لکنت زبان
• تعادل ضعیف و بی ثباتی
• تغییر در حرکت و راه رفتن
• ضعف عضلانی یا از دست دادن هماهنگی عضلات

با این حال، این دو بیماری بسیار متفاوت هستند. تفاوت های اصلی عبارتند از:

علت

ام اس یک اختلال خود ایمنی است. پارکینسون نتیجه کاهش سطح دوپامین در مغز است.

سن

ام اس در درجه اول افراد جوان را تحت تاثیر قرار می دهد و میانگین سنی تشخیص آن بین 20 تا 50 سال است. پارکینسون در افراد بالای 60 سال شایع تر است.

علائم

افراد مبتلا به ام اس مشکلاتی مانند سردرد، کاهش شنوایی، درد و دوبینی را تجربه می کنند. پارکینسون در نهایت می تواند باعث سفتی عضلانی و مشکل در راه رفتن، حالت نامناسب، از دست دادن کنترل عضلات، توهم و زوال عقل شود.

اگر علائم غیرعادی تجربه کردید پزشک ممکن است هر دوی این بیماری ها را در هنگام تشخیص در نظر بگیرد. تصویربرداری و آزمایش خون ممکن است برای کمک به تمایز بین این دو بیماری استفاده شود.

پیشگیری از پارکینسون

پزشکان و محققان نمی دانند چه چیزی باعث پارکینسون می شود. آنها همچنین مطمئن نیستند که چرا پیشرفت آن در هر فردی متفاوت است. به همین دلیل است که نحوه پیشگیری از این بیماری نامشخص است.

هر سال، محققان علت بروز پارکینسون را بررسی می کنند تا متوجه شوند برای جلوگیری از آن چه کاری می توان انجام داد. تحقیقات اخیر نشان می دهد که عوامل سبک زندگی - مانند فعالیت بدنی و رژیم غذایی غنی از آنتی اکسیدان - ممکن است اثر محافظتی داشته باشند.

اگر سابقه خانوادگی در ابتلا به پارکینسون دارید، ممکن است آزمایش ژنتیک را در نظر بگیرید. ژن های خاصی با پارکینسون مرتبط هستند. اما مهم است بدانید که داشتن این جهش‌های ژنی به این معنی نیست که قطعاً به این بیماری مبتلا خواهید شد.

با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای آزمایش ژنتیک صحبت کنید.

چشم انداز

کارشناسان هنوز مطمئن نیستند که چه چیزی باعث پارکینسون می شود. این یک بیماری مادام العمر است که با تغییر سبک زندگی و درمان های پزشکی قابل کنترل است. اگر علائم پارکینسون را تجربه می کنید یا اگر مبتلا به بیماری تشخیص داده شده اید و به دنبال راه های جدیدی برای کنترل این بیماری هستید، با پزشک خود صحبت کنید.

منبع:

Healthline